Op een bankje bij een station zit een man, slordig gekleed, ongekamd haar en een driedagenstekelbaardje. Hij staart voor zich uit maar het lijkt dat hij weinig bewust waarneemt. Zijn schoenen lijken te knellen, hij zou ze best uit willen doen, maar ja, dan heeft hij ze niet aan als…
Vanachter het volgebladerde boompje, ooit geplant door een ijverige doch slordige gemeentewerker komt er een tweede man, ook niet gekleed alsof hij zich naar een receptie of diploma uitreiking begeeft.
Ze begroeten elkaar alsof ze bekenden die elkaar al maanden niet gezien hebben zijn, maar al snel blijkt dat ze ook gisteren hier zaten om dezelfde redenen, al weten ze zelf niet meer exact wat dat was.
Ze praten wat, maar zeggen weinig, er is geen sprake van een conversatie, meer nutteloze geluiden over en weer. Dan oppert de een, die er het eerste was, wijzend naar het boompje, of ze zich maar zullen gaan verhangen, maar aangezien ze twijfelen of de dunne takken hun gewicht kunnen torsen zien ze er maar vanaf.
Na enige tijd komt er een dikke man, rond de kin een poging een witte baard te kweken, die niet al te succesvol lijkt te zijn, strak in een donkerblauw pak zonder stropdas, die aan een strakke leiband een man, over de kleding een soort van oranje veiligheidsvest, met daarop een logo van de FNV, mee sleurt.
Hoewel de man aan de halsband steeds nauwgezet de bevelen van, wat zijn baas lijkt te zijn, opvolgt, een baas hem ook nog eens voortdurend uitscheldt met woorden die in een net blog niet vermeld mogen worden, opvolgt, doet hij dat met frisse tegenzin.
De dikke man beveelt hem te dansen naar zijn pijpen en dat doet hij ook, wat de beide mannen op de bank niet echt bevalt, maar al met al, doodt het wel de tijd van wachten even.
De man zegt dat er nog aan een nieuwe fusie getimmert moet worden, knikt en sleept zijn medewerker mee weg van de wachtenden.
Even later komt er een weer mannetje met een oranje hesje aanaanlopen, die meldt dat vandaag het wachten niet beloond zal worden. De beide mannen kijken naar het boompje, maar zonder een woord te wisselen weten ze al snel dat de takken ook dit mannetje niet zullen dragen en zwaaien hem uit.
Terwijl een eenzaam koolmeesje zingt in de boom gaan de mannen een slaapplaats zoeken.
“Tot morgen dan maar weer”
“Tot morgen, slaap lekker”.